English Wim Mertens
Wim Mertens..
De Belgische componist Wim Mertens (°1953) mag ontelbare concerten en opnames in binnen- en buitenland op zijn naam schrijven, zowel als solist als met zijn ensemble. Hij concerteerde in heel Europa, in Noord- en Centraal-America, Japan en Rusland. Wim Mertens speelt piano en klassieke gitaar. Hij zingt ook met een karakteristieke hoge stem en gebruik makend van een zeer persoonlijke en zorgvuldig geformuleerde taal.
Sinds 1980 heeft hij vele werken geschreven in verschillende formats, gaande van korte, toegankelijke liedjes of Lieder tot reusachtige en complexe cycli bestaande uit 3 of 4 delen, ook voor verschillende bezettingen: zowel voor piano solo als voor kamermuziek ensembles en symfonische orkesten. Hij creëert ook vaak stukken voor ongewone bezettingen: 12 piccolo's, tien bastrombones, dertien klarinetten.
In 1980 maakte Wim Mertens zijn eerste opname, een elektronische compositie voor flipperkasten, getiteld 'For amusement only'. Sindsdien bracht hij meer dan 50 albums uit. Hij schreef ook het boek 'American Minimal Music', het eerste boek dat de school van Amerikaanse repetitieve muziek grondig behandelt. Vroege mijlpalen in zijn carrière waren de albums 'Vergessen'(1982) en ook 'Struggle for pleasure', waartoe 'Close Cover' behoorde, nog steeds één van zijn klassiekers.
Met het album 'Maximizing the audience' introduceert Wim Mertens het vocale element in zijn muziek. Gedurende de daaropvolgende jaren heeft hij zijn inspiratie voor vocale muziek verder uitgewerkt voor piano en in vocale albums zoals 'A man of no fortune, and with a name to come'(1986), 'After virtue' (1988) en 'Stratégie de la rupture' (1991), 'Jérémiades' (1995), 'Der heisse brei' (2000) en 'Un respiro' (2005).
Mertens maakte ook albums voor gevarieerde ensembles: 'Motives for writing' (1988), 'Jardin clos' (1996), 'Shot and echo–A sense of place' (1992), 'Integer valor – Intégrale' (1999), 'Skopos' (2003), 'Partes extra partes' (2005), opgenomen met de Brusselse Filharmonie (Vlaams Radio Orkest) en 'Receptacle' (2007), uitgevoerd door 17 vrouwelijke muzikanten en 'L'heure du loup' (2008). In 1991 startte hij met de trilogie 'Alle dinghe', de ambitieuze cyclus 'Qua', die 37 cd's beslaat, gevolgd door de tetralogy 'Gave van niets' in 1994, de trilogie 'Kere Weerom' in 1999 en de tetralogie 'Aren lezen' in 2001. De hele cyclus 'Qua' is uitgegeven in een box in 2009.
Nog bijzondere uitgaves zijn het gitaaralbum 'Sin Embargo'(1997) en 'Moment'(2003), een box met 13 albums en 80 composities, gemaakt in de periode 1980-1989.
In 2002 bracht Wim Mertens een live serie uit: 'Years without history', samengesteld uit live opnames sinds de jaren '80. Deze serie bestaat dusver uit 7 albums: 'Moins de mètre, assez de rythme' (2002), 'In the absence of hindrance' (2002), 'Cave musicam' (2002), 'Not yet, no longer' (2004), 'With no need for seeds' (2004), 'The promise kept in advance' (2008, alleen opgenomen in de (6) cd box set 'Years without history vol. 1-6') en 'Nosotros' (2008).
In 2006 komt er een eerste DVD live opname: 'What you see is what you hear' met 16 composities, geselecteerd uit een 25-jarige carrière.
Sinds juli 2003 werden verschillende partituren van Wim Mertens uitgegeven.
Wim Mertens componeerde filmmuziek voor piano en stem en gaf live optredens voor 2 stomme films: 'La femme de nulle part' van Louis Delluc en 'The land beyond the sunset' van Harold Shaw in 1993. Hij creëerde ook een compositie voor de nieuwe mannencollectie van 'Christian Dior Homme', live uitgevoerd door het Wim Mertens Ensemble tijdens de modeshow in Parijs, begin 2008.
Eveneens van de hand van Wim Mertens is de muziek voor de vertoning van Jan Fabre 'The power of theatrical madness' (1984), filmmuziek voor 'The belly of an architect' (1987) van Peter Greenaway, 'Je pense à vous' van de broers Luc en Jean-Pierre Dardenne, 'Li-Between the devil and the deep blue sea' (1992) van Marion Hänsel en 'Father Damien' van Paul Cox.
Momenteel treedt de componist op in verschillende bezettingen: solo piano, duo (viool en piano), piano trio (viool, cello en piano), samen met verschillende ensembles en ook met symfonische orkesten.
In 2009 wordt de box 'Music and film' uitgebracht. Deze bestaat uit 3 cd's met een brede selectie van Mertens filmmuziek en ook een nieuwe versie van de soundtrack van 'Father Damien' wordt hierin opgenomen.
In hetzelfde jaar stelt EMI Classics de cyclus 'Qua' samen, bestaande uit 'Alle dinghe' 1990, 'Gave van niets' 1994, 'Kere weerom' 1999 en 'Aren lezen' 2001. De 37 albums zijn nu te koop in een elegante box.
Ook het nieuwe Wim Mertens Ensemble studio album 'The world tout court' werd in 2009 uitgebracht.
Met het album 'Zee versus Zed' (2010) brengt Wim Mertens ons 10 stukken voor een ensemble bestaande uit violen, brassinstrumenten, harp en gitaar. Met titels als 'Zusammensetzen', 'Zing'up', 'Zoet'kemiesch' en het vocale 'Z's rival', fungeert de laatste letter van het alfabet als leidraad doorheen het nieuwe album.
De Wim Mertens' discografie is nu wereldwijd beschikbaar bij EMI Classics, met uitzondering van Spanje waar het onder licentie valt van Warner Music Spain.
Voor zijn nieuw dubbel album 'ands-Immediate givens' (2011) componeerde Wim Mertens voor een veel bredere bezetting. Meer dan 30 muzikanten namen deel aan deze ambitieuze produktie. Een verzameling van violen, hoorns, gitaren, harp en klavecimbel (de eerste maal dat Mertens dit instrument aan bod laat komen in zijn muziek) verzekert een 'hyper' orkestrale sound en toont de duidelijke ontwikkeling in het werk van Wim Mertens.
